بهینه‌سازی تعیین محل زمین‌لرزه‌‌های رخ داده بین سال‌های 2006 تا 2013 در شمال غرب ایران با استفاده از پارامتر‌های سَمت (آزیموت) و پرتو

یکی از کاربردهای مهم زلزله‌شناسی تعیین کانون زمین‌لرزه‌‌‌ها است. دقت بیشتر در این فرایند موجب کسب نتایج بهتری در سایر بررسی‌ها مانند بررسی ساختار پوسته، لرزه‌خیزی منطقه  و تعیین صفحه گسل مسبب زلزله‌‌‌ها می‌‌‌شود. روش‌های کلاسیک تعیین محل بر پایه معادلات گایگر (1910) بنا شده است. در این روش با استفاده از جمله اول بسط تیلور به‌کمک یک مدل سرعتی معلوم برای منطقه، رابطه بین زمان رسید و مختصات کانونی زلزله خطی‌سازی می‌‌‌شود. پاسخ بهینه در روش‌های خطی شده، از کمینه کردن اختلاف داده‌‌های محاسبه شده و مشاهده شده به‌ روش کمترین مربعات گام‌به‌گام صورت می‌‌‌پذیرد. اغلب به علت نبود پوشش سَمتی (آزیموتی) مناسب و فقط به واسطه استفاده از داده زمان سیر، خطای قابل‌توجهی در تعیین محل کانون زلزله‌‌‌ها ایجاد می‌‌‌شود. در راستای کاهش خطای ناشی از تعیین محل، پژوهشگران از سَمت و پارامتر پرتو برای بهینه‌سازی نتایج استفاده می‌‌‌کنند. در این تحقیق سعی شده است بهینه‌سازی موقعیت رویدادهای لرزه‌‌ای در محدوده °44 تا °50 طول شرقی و°36 تا °40 عرض شمالی واقع در شمال غرب ایران صورت گیرد. 11200 زمین‌لرزه با بزرگی برابر یا بیش از 4/1 در مقیاس ناتلی، رخداده بین سال‌های 2006 تا 2013 ، ابتدا  فقط با استفاده از زمان سیر موج P و سپس با استفاده از زمان سیر، پارامتر پرتو و سَمت موج P تعیین محل شد. نتایج حاصل بیانگر تاثیر بسیار مهم پارامتر پرتو و سَمت به همراه زمان سیر، در کاهش خطای افقی تعیین محل زمین‌لرزه‌‌‌ها به میزان قابل‌توجهی است.